Boekentip Gudrun De Geyter: ‘Lentetuin’ van Tomoka Shibasaki

Het beginbeeld van de roman fascineert meteen. In dat openingsbeeld lijkt de hele roman vervat te zitten.

Een jonge man kijkt vanop het gelijkvloers van een appartementsblok naar een jonge vrouw  die op  het balkon van de bovenverdieping eveneens staat te kijken, niet naar hem maar naar iets dat zich naast het gebouw bevindt. Ze tekent wat ze ziet. De man geraakt gefascineerd door de gefascineerde blik van de vrouw, die blijkt gericht te zijn op een westers huis met een hemelsblauwe gevel.
 

‘Lentetuin’ speelt zich af in een populaire maar vervallen wijk van Tokyo. Hier staan dingen te verdwijnen. Dingen waar ogen zich aan hechten, waarme nsen met een zekere gevoeligheid voor wat was, zich aan hechten. Al sinds haar studententijd heeft de vrouw  een liefde opgevat voor het blauwe huis dat ze kende uit een fotoboek, gemaakt door een kunstenaarskoppel dat er vroeger woonde. Door haar komt ook de  buurman in de ban van het huis. Daar komen ontmoetingen en gesprekken van, rijkelijk bevloeid met bier.

“Je zou het een liefdesverhaal kunnen noemen”, zegt Gudrun De Geyter, “een liefdesverhaal over een huis. Het is een bezinning over de eigen omgeving, die eens niet een bruisend stadsdeel is of het bezingen van de natuur van het platteland maar gewoon een buurt die in verval is.  Ook daar valt veel te leren, ook daar valt veel te zien. Het is een boek dat ons anders leert kijken naar onze omgeving. Het is een omgevingsroman.”

Dankzij vertaler en Japankenner Luc Van Haute kunnen wij nu ook in het Nederlands kennismaken met Tomoka Shibasaki, die ons met ‘Lentetuin’ alvast laat proeven van haar scherpe blik en pen.