Is this the end? Wereldpremière van een live filmed opera in de Munt

Assistent-dirigent Ouri Bronchti neemt de leiding over en zo kon de première doorgaan op zaterdag 12 september.

Het plan om een triptiek te maken over drie seizoenen heen leefde al een tijdje in de hoofden van de makers Jean-Luc Fafchamps (componist), Eric Brucher (librettist) en Ingrid von Wantoch Rekowski (regisseur), maar door de coronacrisis kwam de uitvoering ervan in een stroomversnelling terecht. Zo ontstond “Dead little girl”, het eerste luik van de triptiek, tussen de maand mei en september wat heel wat improvisatietalent en goede samenwerking vereiste van de drie makers en van alle betrokkenen bij deze productie. Het resultaat mag er dan ook zijn: “Dead little girl” is een hallucinante trip door het voorgeborchte waarin een tienermeisje terecht komt, een overgangsfase van leven naar dood. Ze komt er twee andere zwervende zielen tegen, namelijk een man die op zoek is naar zijn geliefde en een vrouw die al verder gevorderd is op haar tocht naar het licht. Een aantal geesten (koorleden in barokke kostuums) die haar proberen te begeleiden en verschijningen die zowel de dood als God aanprijzen, werken haar danig op de zenuwen. Een camera volgt het tienermeisje van dichtbij op haar tocht (knap werk van Jean Claude Wouters), we leven mee met haar angst, wanhoop, woede, verbijstering en verzuchtingen. De zeer jonge (ik vermoed een twintiger) sopraan Sarah Defrise is fenomenaal in de rol van het meisje. Haar outfit is aandoenlijk met een kort topje en blote buik, stay ups met strikjes en gympies onder een jeansshortje. De vocale schriftuur en het taalgebruik  voor haar rol deed me sterk denken aan Pinocchio van Boesmans die ook een brutaaltje was met veel noten op zijn zang. We zien haar zowel in vooraf opgenomen filmbeelden zowat overal backstage in het theater waardoor je als publiek inkijk krijgt in plaatsen waar je normaliter nooit komt, en we zien haar ook live op het toneel samen met de andere uitvoerders in een concertante opstelling. De uitvoering verloopt duidelijk helemaal coronaproof met afstand tussen de protagonisten en tussen de koorleden en met plexiglas tussen de verschillende groepen in het kleine orkest. 
De ronddolende man op zoek naar zijn vrouw (een knipoog naar Orpheus) is een rol voor de rockzanger Amaury Massion, de enige solist die met versterking zingt. De man probeert het tienermeisje gerust te stellen in duetten die de meest ontroerende momenten van de voorstelling opleveren waarin operazang en tedere popsong versmelten.
Vanuit de scène krijg je een beeld naar het hoogste balkon van het theater waar de vrouw (Eurydice?) in de spotlights komt, een rol voor mezzosopraan Albane Carèrre in een wondermooi rood kleed met parels, die een Monteverdiaanse zang hanteert.
De hele voorstelling komt in feite zeer “barok” over in de zin van contrastrijk in de combinatie van verschillende muzikale stijlen en vol van een warme gloed ook in het visuele. Jean-Luc Fafchamps weet op een overtuigende manier het idioom van de hedendaagse muziek te vermengen met elementen uit de rockmuziek, dit mondt niet uit in een schroomvol experiment maar in een natuurlijk aanvoelend muzikaal geheel.
Onvergetelijk is het beeld waarin de componist zelf aan de piano zit in een concertjas met lange panden die als een gedrapeerde sleep achter hem aan liggen terwijl de tiener met een nooit geziene furie zijn partituren van de pupiter gooit. Recht uit een corona-nachtmerrie komt het tafereel waarin het meisje op een onderzoekstafel ligt omringd door een soort pulcinella’s met chirurgische mondmaskers, plastic pakken en handschoenen. Ze voeren een waar ballet uit met de handen en de zeer hedendaagse muziek daarbij komt tot een heftige climax. Ik had het niet verwacht maar de voorstelling is ook grappig wanneer drie advertenties oppoppen om beurtelings de dood, God en tenslotte de erotiek aan te prijzen. Daarbij krijgt de muziek een waar musicalgehalte. Dat de tiener tijdens haar zwerftocht door het limbo ook nog eens op een Wagneriaanse Walkure stuit die een Hojotoho aanheft, zorgt zeker ook voor doorwinterde operaliefhebbers voor een relativerende knipoog. 

Voorstellingen van Is this the end op 12 en 13 september (15:00) alleen online op de website van de Munt
Op 27 september: fragmenten van de geluidsopname in Fidelio  14:00 (Klara)
Op 25 september: te zien en te horen op la Trois 23:15 (RTBF)