Vivaldi - Concerti per due violini - Amandine Beyer - Giuliano Carmignola

Programma: Antonio Vivaldi: Concerto’s voor 2 violen, strijkers en b.c. RV507, 529, 510, 505, 527 en 513 – Concerto à 4 in d RV127.

Het  dubbelconcerto is altijd een wat delicaat, moeilijk te verwezenlijken en dus zeldzaam genre geweest. Want hoe zet je twee protagonisten tot hun beider tevredenheid tegelijkertijd op het podium? Van dat soort problemen en gevoeligheden leek Antonio Vivaldi absoluut geen last te hebben: zijn zowat 50 scheppingen in het genre (en zijn andere 50 voor drie of zelfs meer solisten!) tonen overtuigend aan met wat een gemak hij die solerende ego’s benaderde en hoe hij elk van hen van de meest schitterende partijen voorzag!

De Franse violiste Amandine Beyer en haar ensemble Gli Incogniti brachten in december 2015 al een cd uit met soloconcerto’s van Vivaldi, met de titel Il Teatro alla moda: een prachtige cd was dat, waarop Beyer en haar jonge ensemble een opwindende virtuositeit combineerden met gratie, schoonheid en een duizelingwekkende levendigheid. En op deze nieuwe cd krijgen ze het voortreffelijke gezelschap van een van de grote Vivaldi-specialisten van het ogenblik: de Italiaanse violist Giuliano Carmignola, die ook al heel wat voortreffelijke Vivaldi-opnames (eerst voor Sony classical, later voor Archiv) op zijn naam heeft staan.

Meteen bij het begin van deze harmonia mundi-cd, in het openingsdeel van het dubbelconcerto in C RV507, zorgen Carmignola en Beyer, in een heftige passage (zonder begeleiding) voor de twee solisten al meteen voor vuurwerk en de nodige opwinding. En vanaf dan is het een en al vuur en bezieling; voor een rustpauze, laat staan voor verveling, is er in deze uitvoeringen geen plaats. Verbluffend ook met wat een verbeelding en technisch kunnen het duo Carmignola-Beyer het spel van echo’s uitvoert in de finale van het concerto in C RV505. Naast zes concerto’s voor 2 violen, vind je op deze cd ook nog een concerto à 4, zonder solisten dus, dat door de violisten van Gli Incogniti opnieuw erg dwingend en expressief vertolkt wordt.

Op het eind van deze cd, na 70 dolle en rusteloze minuten van muzikale vitaliteit, opwinding, gedrevenheid en soms bijna agressief samenspel, blijf je als luisteraar lichtjes uitgeput en kortademig achter. Is het allemaal niet een beetje te veel, te demonstratief, te drammerig? Misschien wel. Maar kunnen we in de muziek van Vivaldi (en tijdgenoten) nog een stap terugzetten? Voorlopig wellicht niet. Mondjesmaat beluisteren is hier dus de boodschap.

- Bart Tijskens