Op 22 mei 1997 stierf Herman de Coninck. Hij was journalist, criticus, essayist maar in de eerste plaats dichter.

Zijn overlijden wordt in Mechelen herdacht, zijn geboortestad. Met een expo met werk van zijn dochter Laura en zijn zus, een optreden van het poëziecollectief Dichtatuur en een hommageprogramma. Een van de aanwezige dichters is Jo Govaerts.

Jo Govaerts vertelt met veel bewondering over de Coninck. Hij heeft een grote indruk op haar nagelaten. Een favoriete versregel kiezen, is moeilijk zegt Govaerts. Maar als het echt moet, worden het de laatste twee regels van het gedicht ‘O, ik weet het niet’:

leer me huilen, en als ik huil

leer me zeggen: het is niets

 

Herman de Coninck stierf onverwacht op 22 mei 1997 in Lissabon. Hij was te gast op een literair congres, omringd door alle groten van de Nederlandstalige literatuur. Hij stierf in de armen van een collega, amper 53 jaar oud.

‘Slaap maar’, zeg ik

tegen een dochter die allang slaapt

en daar wakker van wordt.

Het onweert. Misschien wil ik wel

dat zij bang is, dan kan ik vader zijn.

 

De literaire kritiek waardeerde zijn grapjes en zijn woordspelingen niet altijd. Maar die maakten misschien wel de kern van zijn werk uit.

Met handen kun je alles: een sigaret

opsteken, haren strelen,

een borst aanraken, een borst niet aanraken –

dit allemaal opschrijven.

 

Alleen zo kon Herman de pijn, het verlies en de dood in zijn eigen leven relativeren. Hij verloor vroeg zijn vader. Zijn eerste vrouw stierf in een auto-ongeval toen hij nog geen 30 was.

Herman was bang voor zijn eigen dood. De nacht boezemde hem nog meer angst in want daar lagen zijn nachtmerries op de loer. Een angst die hij probeerde weg te spoelen met sigaretten, drank en nachtelijke gesprekken.

Ik heb ze nachtenlang gehad

Hersenbloedingen

Er knapte iets in mijn kop

Een ader, een vader

 

Alle informatie over de activiteiten in Mechelen vind je op de site www.mechelen.be.

Foto (c) VRT