de Munt; Opera

Een wandelingetje door het voorgeborchte staat u te wachten in de recente opname van de Munt: Is this the end?, een wereldcreatie van een pop requiem op muziek van Jean-Luc Fafchamps. De waanzin van Lucia di Lammermoor van Donizetti is goed voor een prijsvraag en een cd met sopraan Diana Damrau. We genieten van een geweldige opname met operette repertoire gezongen door sopraan Julie Fuchs.

De voorstelling die alleen online mee te maken was, begon met een serene aankondiging door Muntdirecteur Peter De Caluwe: De dramatische gebeurtenis van de voorbije week, namelijk het overlijden van dirigent Patrick Davin die dit project met veel passie en geduld heeft geleid, noopte tot overleg met de familie van de dirigent en met de hele productieploeg. Als hommage aan Patrick Davin besliste men om de voorstelling te laten doorgaan op het voorziene moment.

Ze zijn alle drie in première gegaan in de Munt: Le Nozze di Figaro, Cosi fan tutte en Don Giovanni in een gewaagde, overkoepelende enscenering van het Franse regisseursduo Le Lab. Hun werknaam waardig, maakten ze er één groot boeiend experiment van waarin pertinente vragen worden opgeroepen over liefdesrelaties tussen mannen en vrouwen vandaag.

en met mezzosopraan Michèle Losier, tenor Eric Cutler en dirigent Alain Altinoglu tijdens de live-uitzending op 20 december rechtstreeks vanuit het operahuis. Voor de enscenering van deze opera van Jacques Offenbach tekende Krzysztof Warlikowski. Sylvia Broeckaert had het met zangers en dirigent over de samenwerking met de regisseur, over de partituur van Offenbach, over de karakterisering van de personages, en over het werk en leven van een operazanger.

In een recente Muntproductie die veel stof deed opwaaien door de gedurfde aanpak van regisseur Romeo Castelluci maar die ook hoge ogen gooide in de internationale pers. In dit dramatisch oratorium zijn de hoofdrollen voor acteurs weggelegd maar het vocaal aandeel van solisten en koor blijft aanzienlijk. Actrice Audrey Bonnet is een weergaloze Jeanne d'Arc en dirigent Kazushi Ono laat alles coherent samenklinken ondanks de niet evidente opstelling van de zangers t.o.v. het toneel.

De Munt bracht midden oktober een concertante versie van Verdi's zevende opera. Giovanna d'Arco is een echte prima donna-opera waarin de sopraan een veeleisende rol krijgt, een kolfje naar de hand van de jonge Georgische sopraan Salome Jicia die veel indruk maakt in de rol van de Franse heldin. Ontroerend is de inbreng van de Griekse bariton Dimitri Platanias als haar vader Giacomo. De Italiaanse tenor Francesco Meli die de zieke Ivan Rivas verving, overtuigt als Carlo VII.

Macbeth Underworld in de Munt lijkt op een nachtmerrie waaruit je zo snel mogelijk wil ontwaken. De seizoensopener van de Munt is meteen een wereldcreatie van een nieuwe opera, een statement van het huis als creatieve instelling. De makers zijn Frans: componist Pascal Dusapin, librettist Frédéric Boyer en regisseur Thomas Jolly en dat heeft te maken met de coproductie met de Parijse Opéra Comique.

Deze sprookjesopera van Nikolaï Rimski-Korsakov is weinig bekend repertoire: alleen de vlucht van de hommel blijft maar doorgaan in het concertrepertoire. En dat terwijl de hele partituur eindeloos veel orkestrale kleuren vertoont en ook het libretto spreekt tot de verbeelding. De Russische regisseur Dmitri Tcherniakov staat bekend voor zijn vergaande psychologische interpretaties en hij krijgt van de zangers/acteurs net dat ietsje meer gedaan waardoor ze zichzelf overstijgen.

Dat was wat Wagner wilde maken: een opera over de ultieme, eeuwige liefde, over de dood heen. Zijn monument voor de liefde zoals hij het in een brief aan Liszt beschreef, heeft hij hier in de Munt gekregen in een zeer plastische enscenering bepaald door grote sculpturen op het toneel. De regie is statisch met een sobere gestiek bij de zangers en enkele momenten waarin dansers het meer zinnelijke aspect van die grote liefde belichamen. Wagners unendliche muziek krijgt hier alle ruimte.

Een grand opéra in vijf bedrijven in een concertante versie die te horen was in het PSK op 5 april. De opname werd gemaakt door de Munt.

Robert Le Diable zorgde in 1831 voor de doorbraak van de Grand Opera als genre, Meyerbeers naam lag op ieders lippen en zijn duivelse opera was -ook internationaal- bijna even populair als (bijna 30 jaar later) Faust van Gounod. In de loop van de 20e eeuw verdween dit werk uit het grote repertoire maar met de inhaalbeweging voor het genre van de Grand Opera in de operahuizen, krijgt Robert le Diable opnieuw een podium, al is dat vaak in een concertante versie zoals deze Muntproductie.

Ponchielli's enige bekend gebleven opera is de Italiaanse versie van een Franse grand opéra, en bevat een amalgaam van verwijzingen naar grote voorbeelden zoals Verdi en Gounod, maar het is ook een opera met een sfeerschepping en melodievoering die al doen denken aan de latere Puccini en Mascagni. Het werk vergt een bezetting met zes topsolisten in alle stemtypes en die heeft de Munt gevonden, niet alleen in de eerste bezetting van de première maar ook in de alternerende tweede bezetting.

Componist Mark Grey, librettiste Julia Canosa, regisseur Alex Ollé, dirigent Bassem Akiki en een feilloos uitgekozen cast hebben allemaal een belangrijk aandeel in de totstandkoming van deze wereldpremière. Het verhaal aan de basis (van Mary Shelley) is welbekend bij een groot publiek en krijgt een nieuwe dimensie door de situering in een verre toekomst, in een nieuwe ijstijd. Er zijn flashbacks naar de tijd waarin het schepsel van Frankenstein het levenslicht zag, in 1816.

De hoofdrol in een wereldpremière, dat is een kolfje naar de hand van de Texaanse bariton. Zijn droomseizoen zou er een zijn waarin hij meerdere rollen mag creëren. Dat vertelt hij in een gesprek met Sylvia Broeckaert waarin het ook gaat over zijn opleiding als professionele zanger in de States, over zijn lievelingsrollen, over hoe het leven van een operazanger eruit ziet en zijn toekomstige projecten.