Espresso

Op donderdag 27 september gaat de voorstelling ‘Lulletje’ (MartHa!tentatief) in première. Dat is een monoloog van en door Johan Petit met live muziek van B.O.X onder leiding van Pieter Theuns. Baroque Orchestration X is een ensemble dat bestaat uit harp, viola da gamba, cornet en luit/theorbe. Ze vermengen hedendaagse muziek en pop met de klankrijkdom van de barok. Theuns was vanmorgen onze gast.

Beluister hier de teaser die we maakten van de nieuwe voorstelling van Abattoir Fermé: Gonzo. Het gaat 26 september in première in Nona in Mechelen en speelt nog tot 6 oktober. 'Gonzo' is een reis, een bevreemdende trip, een vraag naar wie ze zijn. Morgen spelen ze dus de eerste keer, maar wij vroegen of ze ons al een sneakpreview konden geven van wat we mogen verwachten.

Gisteren ging in de stadsschouwburg van Amsterdam de theatervoorstelling 'Een klein leven' in première, een bewerking die Ivo van Hove als allereerste regisseur ter wereld maakte van de succesroman van de Amerikaanse auteur Hanya Yanagihara. Onze recensent Filip Tielens was erbij…

Tom Lanoye is 60 jaar geworden, maar hij viert dit jaar meteen ook 40 jaar schrijverschap! In de Krook-bibliotheek in Gent ging er de ‘multimediale’ tentoonstelling ‘En het vlees werd woord’ open over die afgelopen 40 jaar literaire rebellie van Lanoye. Onze reporter ging kijken naar de opbouw van de tentoonstelling samen met een Gentse auteur uit de nieuwe generatie, Heleen Debruyne. En vroeg haar waar ze eerst aan denkt als ze de naam ‘Tom Lanoye hoort’…

Als u door de Waterloosesteenweg in Elsene wandelt, stapt u langs de oude Delhaize supermarkt. Langs de buitenkant lijkt het een gewoon leegstaand gebouw. Maar achter de gevel gaat meer dan 5000 m2 street art schuil: Strokar Inside, een gloednieuwe urban art walhalla in Brussel. De organisatoren nodigden meer dan anderhalf jaar lang graffiti -en streetartists van over heel de wereld uit om in het reusachtige verlaten gebouw een werk te maken. Kunstenaar Klaas Van der Linden nam ons mee.

Wat is de ware erfenis van de zussen Brontë? Waarom is het 200 jaar na Emily’s geboorte nog de moeite om Wuthering Heights te lezen? En bovenal, hoe is het mogelijk dat de zussen ondanks het feit dat ze vrouwen waren in een mannenwereld, ondanks de erbarmelijke omstandigheden waarin ze moesten overleven, toch in staat geweest zijn om boven de middelmaat uit te stijgen en ons die prachtige boeken na te laten? Voor Charlotte Brontë was het niet eens een keuze: ze kon niet anders.

Charlotte Brontë klaagde in haar romans over de ongelijkheid tussen man en vrouw. Over die andere belangrijke sociale kwestie, de grote breuk tussen arm en rijk, hield ze er verassend genoeg een minder vooruitstrevende visie op na.

Wie zich het leven van de zussen Brontë voorstelt, stelt zich daarbij misschien het wilde romantische moorland van Yorkshire bij voor, het decor van Wuthering Heights. Echter, wanneer ze uit het raam van hun pastorijwoning keken, zagen ze uit op het kerkhof en in de verte de schoorstenen van de fabrieken. De levensomstandigheden in hun dorpje Haworth waren bijna vergelijkbaar met die van de Londense slums.

De 3 zussen Brontë hadden ook een broer: Branwell. Ook hij had literaire ambities maar wist die nooit waar te maken. Het was vooral zijn alcoholverslaving die daar een stokje voor stak. En ook wel mislukte affaire een zekere Mrs Robinson. Wanneer Anne Brontë in haar beroemde boek ‘The Tenant of Wildfell Hall’ een drinkgelag beschrijft, weet ze dus heel goed waar ze het over heeft.

Wellicht de bekendste quote uit Emily Brontës meesterwerk ‘Wuthering Heigts’ komt uit de mond van de getormenteerde Heathcliff. Een leven zonder zijn grote liefde Catherine Earnshaw is onmogelijk. Het enige wat hij nog kan, is uit alle macht haar geest aanroepen.