Espresso

"Ik gruwel van de interpretatie van mijn werk. Verraders zijn het. Het is ijdelheid, belachelijke megalomanie." Stravinsky verfoeide dirigenten, dat mag duidelijk zijn. Toch dirigeerde hij zelf ook... voor het geld. "Ik weet dat er gelachen wordt met mijn manier van dirigeren, men noemt met achter mijn rug 'de levende metronoom'. Maar so what!" Toch hield hij ook van dirigeren: "Het heeft van mij een betere componist gemaakt."

"Ik denk Russisch, ik praat Russisch en dat hoor je in mijn muziek." In 1962 keert Stravinsky als uitgeweken Amerikaan nog eens terug naar Rusland, zijn geboorteland. Daar ontmoet hij Secretaris-generaal Chroesjtsjov.

In 1939 verliet Stravinsky Parijs om voorgoed te verhuizen naar de Verenigde Staten. Een paar jaar later kreeg hij zelfs de Amerikaanse nationaliteit, hij kon zijn geluk niet op. "Ze zijn daar verliefd op freaks en alles wat nieuw is, en ze hebben ook een goede muzieksmaak! Ze kennen mij bijvoorbeeld, ik was er een celebrity." In 1962 zou Stravinsky zelfs uitgenodigd worden in het Witte Huis.

50 jaar geleden stierf Igor Stravinsky. Espresso duikt een hele week in het hoofd van Stravinsky. En in zijn muziek. Stravinsky als bon vivant, dirigent, vernieuwer, Rus, Fransman, Amerikaan, gierigaard en componist. Van L’Oiseau de Feu, Petruchka, Pulcinella tot natuurlijk Le sacre du printemps.

Als er één stuk aan Stravinsky kleeft, dan wel Le Sacre du Printemps. Het ballet ging in mei 1913 in première. Het was een instant succes. En een groot schandaal! Het orkest begon en er werd al gefloten in de zaal. Door het lawaai konden de dansers de muziek amper horen. De choreograaf Nijinski stond in de coulissen luidop de maat te tellen. Uiteindelijk vielen de gendarmes binnen.

Zelf beweerde Igor Stravinsky dat Russische impresario Diaghilev de belangrijkste persoon in zijn leven was. “Zonder Sergej Diaghilev géén Stravinsky!” zei hij zonder blikken of blozen. “Hij hield van mijn werk en hij wilde ook dat het publiek ervan hield.”

Het stond niet in de sterren geschreven dat Stravinsky van muziek zijn leven zou maken, zijn ouders zagen hem liever als ambtenaar. En zelf wist hij het ook niet. Dus ging hij maar rechten studeren. Rimsky-Korsakov zou hem uiteindelijk het vak leren. De gedroomde leraar.

Een eerlijk en heerlijk eerbetoon aan Richard Wagner, een van zijn grote voorbeelden. Alhoewel… "De enige keer dat ik echt met Wagner heb kunnen lachen, is wanneer ik zijn baret op mijn kop mocht zetten."