Het Elfde Uur

Op 11 november 2018 was het precies honderd jaar geleden dat er einde kwam aan de Grote Oorlog. Precies om 11.00 uur zwegen de wapens. Dat elfde uur is ook meteen de titel van het boek van historicus Pieter Serrien waarin hij de laatste 24 uur van de oorlog reconstrueert. Het is een verschrikkelijk verhaal want zelfs in die laatste minuten van de oorlog bleven er doden vallen, zowel bij burgers als militairen. Naar schatting 2700 mensen kwamen om in die laatste 24 uren van de oorlog.

Zelfs in het laatste oorlogsuur blijven er slachtoffers vallen. Pieter Serrien beantwoordt o.a. de vraag die historici al een eeuw lang intrigeert: wie sneuvelde als laatste?

De politieke wereld maakt zich klaar voor het naoorlogse leven. In Parijs zien de twee machtigste mannen van Frankrijk elkaar terug. In Gent halen Paul-Emile Janson en de Spaanse consul Saura de sociaaldemocraat Edward Anseele op om tezamen in Loppem te gaan spreken met de koning.

Bergen feest! Terwijl de bevrijdingsstoet door de straten trekt, vernemen de feestvierders het nieuws over de ondertekening van de wapenstilstand. Elders bekoelt de eerste euforie over het oorlogseinde al snel door berichten over het voortdurende geweld aan de frontlinie.

Bij het eerste ochtendlicht maken de geallieerde officieren in het Bos van Compiègne zich klaar voor een historische foto bij de wagon. De Duitse onderhandelaars mogen toekijken. Ook in Gent en Bergen staan de overwinnaars in de schijnwerpers. In het oude West-Vlaamse frontgebied is er daarentegen niets feestelijks te beleven.

De wapenstilstand is getekend, maar de strijd is nog steeds niet voorbij. Merkwaardig genoeg zijn veel bevelhebbers helemaal niet opgelucht wanneer ze vernemen dat om 11.00 uur de wapens moeten zwijgen. Net voor het eerste ochtendlicht maken de fronttroepen de balans op van een uitzonderlijk dodelijke nacht.

Het meest historische uur van de laatste 24 is aangebroken. Om 5.12 uur bereiken de heren in het Bos van Compiègne eindelijk een overeenkomst over de wapenstilstandstekst. De strijd om Bergen is voorbij. De eerste Canadese bevrijders worden feestelijk verwelkom.

3,2 miljoen mannen zitten als krijgsgevangenen vast wanneer de oorlog ten einde loopt. Hun 11 november verloopt heel anders dan die van hun strijdende makkers. Zij die dicht bij de frontlinie zitten horen de kanonnen nog bulderen. Hier en daar zijn er muitende cipiers die gevangene vrijlaten.

Feestgewoel in Gent. Maar de Belgische troepen die de stad omsingelen hebben nog geen orders gekregen om de stad binnen te trekken. In Bergen, waar de eerste Canadese patrouilles het centrum hebben bereikt, is de bevrijding nu echt dichtbij. Voor degenen die in de buurt van het frontgebied in Frankrijk wonen is de oorlog nog lang niet over.

63 uur na de eerste ontmoeting tussen de geallieerde en Duitse wapenstilstandscommissies in het Bos van Compiègne zitten ze voor het eerst echt samen om te onderhandelen. Pas op de late avond van 10 november had maarschalk Ferdinand Foch de telegrammen uit Berlijn en Spa met de Duitsers gedeeld, zodat die wisten dat ze de autorisatie hadden om de eindgesprekken aan te vatten

Nergens is de strijd heviger dan aan de oevers van de Maas in Frankrijk. Vele tientallen Amerikanen overleven de oversteek van de rivier niet. Nog meer Duitsers komen om in de achterhoedes die zich in de heuvels aan de andere oever hadden ingegraven. Tussen Mouzon en Stenay kleurt de Maas dan ook bloedrood.

11 november 1918 is aangebroken. En toch is de strijd nog lang niet beslecht. De nacht begint met drie totaal verschillende taferelen.

In het laatste uur van 10 november lijkt voor de Gentenaars het bevrijdende ogenblik aangebroken. De laatste Duitsers verlaten de stad. De eerste inwoners komen voorzichtig naar buiten. Toch gaat de strijd buiten Gent nog door. Ook aan het Kanaal Gent-Terneuzen laten de Duitsers hun kanonnen nog hevig bulderen.

Hoewel bijna alle Duitsers Gent hebben verlaten en de burgers al feest aan het vieren zijn in het westen van de stad, wordt er aan het front nog steeds geschoten. De troepen die het nieuws over de Duitse aanvaarding van de wapenstilstand hebben vernomen, komen stilaan tot het besef dat de oorlog nog niet voorbij is.

Meer dan twee uur lang heeft Ferdinand Foch de Duitsers in het ongewisse gelaten over het telegram dat Erzberger de autorisatie gaf om de wapenstilstand te ondertekenen. Rond 21.30 uur vindt de Franse maarschalk de tijd rijp om de Duitsers in te lichten. Ondertussen bericht hij het front aan de Maasoever dat de Amerikanen hun aanval moeten voortzetten.

Kort voor 20.00 uur heeft Ferdinand Foch, de geallieerde opperbevelhebber, een telegram onder zijn troepen verspreid. Daarmee verrast hij vriend en vijand. Hij laat weten dat de Duitsers de voorwaarden voor de wapenstilstand hebben geaccepteerd en dat de wapens de volgende dag om 11.00 uur zullen zwijgen.

Op verschillende plaatsen betekent dit uur een kantelpunt. Aan de Franse Maasoevers gaat het om leven en dood. Daar beginnen de Amerikanen aan de hachelijke oversteek van de koude rivier over gammele pontonbruggen die recht in het vizier van de Duisters liggen. In Brussel doen de Duitse muiters een ultieme poging om de lokale socialistische leiders te overtuigen om deel te nemen aan hun revolutie.

Macht, daar draait het allemaal om aan het begin van de laatste oorlogsavond. Nooit was het belangrijker om zich op de juiste manier te profileren op het internationaal toneel. Dat beseft ook de Belgische koning Albert I. Hij zit in Loppem even ten zuiden van Brugge. Hij weet dat de gesprekken over een wapenstilstand op hun einde lopen.

De revolutie heeft zich verspreid over heel bezet België. Zelfs in Spa hadden de muiters het voor het zeggen. Maar de officieren in het Duitse militaire hoofdkwartier hebben wel wat anders aan hun hoofd.

Brussel en Antwerpen zijn helemaal in revolutionaire handen gevallen. De steden zijn magneten voor muitende soldaten. In Oost-Vlaanderen ondervinden Cortvrindt en Léon Van Haelst de gevolgen van de chaotische Duitse aftocht. De Duitsers zijn het vechten moe. Velen weigeren nog de bevelen op te volgen en ruilen hun uniform in voor burgerkledij.

De Brusselse soldatenrevolutie is in volle gang. Na de indrukwekkende marsen trekken de muiters samen met de feestvierende bevolking naar het politieke hart van de hoofdstad: het Belgisch parlement. De andere soldaten in het bezette België volgen het Brusselse voorbeeld.

Het vierde van de laatste 24 oorlogsuren is ‘het uur van de revolutie’. In een grote arena in Berlijn komen duizenden vertegenwoordigers van de soldaten- en arbeidersraden samen om hun eigen revolutionaire regering te kiezen. Het nieuws verspreidt zich als een lopend vuurtje. Stilaan raakte heel Duitsland en met uitbreiding heel Europa in de ban van de revolutie.

Terwijl de onderhandelaars in het Bos van Compiègne nog steeds wachten op de autorisatie uit Berlijn. De Duitse onderhandelaar Matthias Erzberger maakt zich zorgen. Hoe langer deze onderhandelingen duren hoe groter het risico dat de wapenstilstand alsnog zal afspringen. Aan het front blijven de kanonnen vuren.

Al sinds de vroege ochtend is het Nederlandse grensdorpje Eijsden in de ban van de aankomst van de afgezette Duitse keizer. Wilhelm II staat die middag op het stationsperron te wachten op de Nederlandse vertegenwoordigers uit Den Haag. De spanning zit er goed in: wat als zijn asielaanvraag geweigerd wordt?