Kunst & Cultuur

Christophe Vekeman neemt het boekenaanbod onder de loep en doet wekelijks verslag van zijn ontdekkingen in Pompidou.

Eindelijk komt u alles te weten over Harry Mulisch. Nicky Aerts en Christophe Vekeman kammen zijn werk uit in vier afleveringen. Ze krijgen daarbij hulp van een panel aandachtige Mulisch-lezers, onder wie Joost de Vries, Gaea Schoeters en Herman Brusselmans.

Op dinsdag 18 februari worden de Ultima's, de Cultuurprijzen van de Vlaamse Gemeenschap, uitgereikt in Concertgebouw Brugge. Onder andere Luc Tuymans, Rachida Lamrabet en het VAi mochten zo'n Ultima mee naar huis nemen. En wij vieren hen hier nog wat verder, want de laureaten hoor je de komende dagen uitgebreid op Klara.

Vanavond gaat de zeventigste editie van de Berlinale van start. Groot feest dus. Maar volgens Lieven Trio hebben ze daar in Berlijn niet veel reden om te vieren: “De laatste jaren zijn ze achteruit gegaan. Het filmfestival in Venetië is belangrijker geworden."

In de Royal Academy in Londen opent een grote overzichtstentoonstelling van de Belgische schilder Léon Spilliaert. Chantal Pattyn praat erover met curator Anne Adriaens-Pannier en kunstenaar Luc Tuymans, kersvers laureaat van de Ultima voor Algemene Culturele Verdienste.

'Ik heb de oorlog niet zozeer meegemaakt, ik bèn de Tweede Wereldoorlog'. Dat schreef Harry Mulisch in 1975 in Mijn Getijdenboek. Christophe Vekeman en Nicky Aerts leggen het citaat voor aan Mulisch-experte Marita Mathijsen en schrijver Joost de Vries.

'Ik ben een groot schrijver, daar helpt geen moedertjelief aan'. Harry Mulisch was amper 33 toen hij die uitspraak deed in een interview. Was hij echt pretentieus, of deed hij maar alsof? Nicky Aerts en Christophe Vekeman bespreken het met Joost de Vries, Herman Brusselmans en Sander Bax.

'De oorlog is nu over. Gewonnen. We kunnen elkaar weer verhaaltjes gaan vertellen'. Dat zei Harry Mulisch in 1975, toen hij voor het eerst in zestien jaar nog eens een roman publiceerde. Hoe ver ging het politieke engagement van de Nederlandse schrijver? Dat vragen Nicky Aerts en Christophe Vekeman aan Marita Mathijsen en Arnold Heumakers.

'Ik ben geen woordenschrijver, ook geen zinnenschrijver, maar een oeuvreschrijver'. Dat lezen we in de voorlaatste roman van Harry Mulisch, De procedure. Hoe onsterfelijk is het oeuvre van Mulisch, tien jaar na zijn dood. Dat onderzoeken Nicky Aerts en Christophe Vekeman met Mulisch-expert Arnold Heumakers en schrijfster Gaea Schoeters.

Historicus Jeroen Puttevils kreeg een prestigieuze Europese onderzoeksbeurs. Annemie Peeters peilt wat hem bezig houdt in het heden.

Christophe Vekeman las de voorbije weken enkele uitstekende boeken. Op een onbekende Spaanse debutant zat hij niet echt te wachten. Maar wat blijkt: Juan Gomez Barcena leverde een alleraardigst debuut af.

Chantal Pattyn praat in New York met choreografe Anne Teresa De Keersmaeker. Samen met Ivo Van Hove maakte ze er een nieuwe bewerking van West Side Story, en dat is ongezien.

Kato De Boeck maakte internationaal indruk met haar afstudeerfilm aan het RITCS, ‘Provence'. Ze baseerde zich voor de film op een gesprek dat zij als kind met haar broer voerde toen ze samen met hun ouders naar het zuiden van Frankrijk trokken om er te kamperen.

In 2016 richtte een groep vrijwilligers Humain vzw op. Ondertussen groeide de organisatie structureel en legt ze de focus op de ondersteuning van mensen in nood, de strijd voor gelijkheid en mensenrechten, en de beeldvorming van vluchtelingen.

Wat zat er in het water in de Pellenbergstraat in Kessel-Lo, rond 2001? Buurjongens Menno Vandevelde en Jozef Wouters bouwden er samen, dachten er projecten uit en aten ’s middags elk een hele abrikozentaart. Buurjongens die nu bijna 20 jaar later het mooie weer maken in de Vlaamse en Europese podiumkunsten.

De Centrale is een begrip in Gent. Dé plek bij uitstek waar de diversiteit van de stad zich muzikaal laat voelen: met Europese folk, Gentse jazz, Afghaanse pop, Turkse songwriters, Afrikaanse troubadours of Iraans klassiek.

Rachida Lamrabet heeft haar handen vol. Ze schrijft theaterteksten, essays, romans en kortverhalen. Zo voegt ze een nieuw arsenaal aan personages en verhalen toe aan de Vlaamse canon. In haar jongste roman, Vertel het iemand, zoomt Lamrabet in op een episode in onze geschiedenis die we dikwijls vergeten. Een belangrijk boek!

‘Elke Mechelaar 1 vierkante meter’. Dat was het uitgangspunt van De Grond der Dingen. In het stadsproject van ARSENAAL/LAZARUS en Museum Hof van Busleyden bouwen Mechelaars hun ideale stad.

Emma De Swaef en Marc James Roels vormen een internationaal befaamd regisseursduo’s van stopmotion animatiefilm. In Vlaanderen kennen we hen vooral dankzij het ‘stressmannetje’ van De Lijn. Maar ook in het buitenland zetten ze zichzelf op de kaart door met hun kortfilms alle grote animatieprijzen weg te kapen. Hun ‘Oh Willy’ is bijvoorbeeld één van de meest bekroonde Vlaamse kortfilms ooit.

‘Samen zingen’ een oeroud middel is voor zorgeloosheid en samenhorigheid. Annelore Camps en Laila De Bruyne beslisten in 2015 om hun liefde voor zingen te delen met de wereld. Allez Chantez! was geboren. En nu 5 jaar later kregen ze al meer dan 15.000 mensen aan het zingen.

Paul Ibou, pseudoniem van Paul Vermeersch is een Belgisch multi-artist, grafisch vormgever, beeldenontwerper en privé-uitgever. Hij ontwierp meer dan 400 logo's en huisstijlen van organisaties en bedrijven in binnen en buitenland. Van een logo voor de Provincie Antwerpen, het Spaarkrediet, tot de paardentiercé en Cera. Zijn iconisch directe logo’s zijn heel herkenbaar: geen gekunstelde ontwerpen, maar eenvoudige lijntekeningen die in zwart-wit hun kracht behouden.

Nicky Aerts praat met Anneleen Van Offel over haar debuutroman ‘Hier is alles veilig’. Brigitte Herremans las het nieuwe boek van Nir Baram, en Karen Verschooren stelt de nieuwe editie van Artefact in Leuven voor.

De Brusselse schilder Walter Swennen is uniek in zijn discipline. Enerzijds ongrijpbaar in zijn verzet om één stijl te hanteren, anderzijds herkenbaar in zijn anarchie, absurde humor en bittere ernst. Hij maakt woordschilderijen en beelden in cartoon- of reclamestijl en knipoogt speels naar Malevitsj, Magritte en Guston. Maar daar stopt zijn inspiratie niet. Die haalt hij ook uit films van Walt Disney, stripalbums of de Vlaamse Filmpjes.

Het VAi is de referentie voor architectuurcultuur in Vlaanderen en Brussel. Sinds 2018 beheert het VAi een rijke collectie architectuurarchieven. Met die collectie slaat het VAi een brug tussen heden, verleden en toekomst van architectuur. Het VAi organiseert tentoonstellingen, lezingen, debatten, publicaties en evenementen en stimuleert het maatschappelijke debat over het ontwerp van gebouwen en steden.